Mijn naam is Brian van der Zouwen. Tijdens het maken van deze website ben ik op dit moment (2020) 45 jaar en trotse vader van 2 jonge meiden. Mijn leven heeft nog nooit zo goed gevoeld als dat het vandaag is. How dit is happend?
Opgegroeid te zijn in een Nederlands gezin, vader, moeder en een tweelingbroer. Mijn ouders zijn Nederlands en waren geëmigreerd naar Canada. Mijn tweelingbroer en ik zijn in Canada, Toronto geboren en wij waren ander half jaar toen we naar Nederland kwamen. Een vader die hard werkte en moeder die de zorg grotendeels op zich nam. Een stempel die mijn leven drukte was dat ik nooit goed genoeg was. Wat ik ook deed, het was nooit goed genoeg. School werkte voor mij niet echt en van jongs af aan wist ik al dat dit niet de weg was voor mij om te bewandelen, waardoor ik mij ook niet kon motiveren. Ik wist, dat als ik echt zou weten wat ik wilde, dat ik mij daar ook echt tot kon zetten om dat te bereiken, maar wat dat was wist ik niet. Dus deed ik maar wat er op mijn pad kwam. Ik vond reclame tekenen leuk, maar de grafische opleiding die ik wou doen, daar bleek de school die ik deed niet geschikt te zijn om door te stromen en ben ik na mijn middelbare school (gezakt voor mijn examen) maar gaan werken. Ongediplomeerd en ongemotiveerd, niet wetende wat ik wou heb ik vele banen gehad. Waar ik steeds tegen aan liep was dat anderen mij vertelde hoe en wat ik moest doen en ik had moeite met gezag. Met al die baantjes die ik had speelde er ook veel schaamte mee en was er weinig ruimte om mijzelf te kunnen zijn in de drang om iets of iemand te zijn die ik niet was in deze maatschappij die gericht was op prestatie en status. Zo van, je bent wat je hebt en wat je presteert en niet zozeer om wie je bent. Ik was zeer eigenwijs en had een prestatiedrang, wat meer een compensatiedrang was, omdat ik ook mijzelf niet goed genoeg vond. Uiteindelijk een functie als manager van de binnendienst in een multimedia bedrijf. Het plannen, de drang naar presteren, de functie en salaris voeden mij goed. Op mijn 24e kocht ik een huis, ik was erg sportief, reislustig, vond een dikke auto belangrijk, veel uiteten gaan en vooral heel veel wijn drinken. Totdat ik het wel had gezien en eigenlijk niet durfde te veranderen van werk, omdat ik het zat was mijzelf elke weer te moeten bewijzen om onderaan die ladder mijzelf weer op te werken. Ik zat vast, vast in mijn gecreëerde situatie, vast in mij relatie en vooral vast in mijzelf. Inmiddels dronk ik steeds meer alcohol en liep ik vooral weg voor mijn emoties en processen en onderdrukte ik alles. Ik was optimistisch, bulkte van de energie en knalde maar door…
Totdat… In oktober 2011 ik op een rondreis door Indonesië op het eiland Java een busongeval kreeg. Op de 4e dag, na een bezoekje aan een vulkaan deden de remmen van de bus het niet meer. Na een crash tegen een bergwand is de bus meerdere keren over de kop geslagen en ben ik met de andere inzittenden uit de bus geslingerd. Ik weet nog goed hoe ik het beleefd heb en raakte niet in paniek en tijdens de impact werd het zwart. Eenmaal bijgekomen werd ik me pas bewust wat er gebeurd was. Ik had een hersenschudding, was misselijk en voelde dat mijn (kuit)been gebroken was. Ik wou zo graag mijn medepassagiers helpen, ik wou iets doen in de chaos, maar dat moment dat ik in staat was om iets te doen kwam maar niet. Ik was voor het eerst in mijn leven geheel afhankelijk van hulp en kon mijzelf niet redden en moest wachten totdat ik net als de anderen overlevenden en overledenen werden afgevoerd. Verdere lugubere details laat ik achterwege.
Na een week in het ziekenhuis mocht ik met de eerste lichting naar Nederland komen. Net voor vertrek kreeg ik meer last van mijn nek en heb ik een universele nekbrace gevraagd wat een erg goede keuze was. Op dat moment wist ik nog niet dat ik mijn nek (densfractuur) gebroken had en ging ik op adrenaline, ik stond op overleven. In Nederland bleek het erger te zijn, dan verwacht en werd ik op een plank gebonden en afgevoerd naar het UMC waar ik een haloframe aangemeten kreeg en mijn been in het gips gezet werd. Ik voelde er niets voor om naar een revalidatie zorginstelling te gaan en dacht dat ik het allemaal wel zelf kon. Er voor gezorgd dat ik thuis een bed in de woonkamer kreeg, looprekjes en een rolstoel, mocht ik na een week in het UMC te hebben gelegen naar huis.
Eenmaal thuis, zat ik daar in me rolstoel, met z'n haloframe met pinnen in mijn hoofd, mijn been in het gips en een hersenschudding en toen drong pas tot me door…. WTF happend? Dit heeft het meeste indruk op mij gemaakt, compleet de controle te zijn verloren op mijn leven. Ineens was ik afhankelijk van zorg en dat was voor mij het meest traumatisch. Ik heb altijd gedacht dat ik niet stuk kon, ik leefde op de grens en zocht altijd de grens op. En nu ineens kon dat niet meer en… kon ik eigenlijk niets meer, compleet stilgelegd en alles was te veel en ik kon mijn lichaam en mind niet meer vertrouwen. Ik mocht weer opnieuw beginnen. De artsen in het ziekenhuis vertelde mij dat z’n densfractuur die ik had dodelijk kon zijn. Dit is de atlas, een belangrijk aanknopingspunt in het lichaam en dat ik van geluk mocht spreken dat ik niet verlamd was en mijn hoofd niet eens had kunnen bewegen. Zowel het bot van mijn kuitbeen en mijn nekwervel zijn een paar millimeter schuin op elkaar gegroeid. Het enige wat ze mij vertelde was dat ik uit moest gaan van restbeperkingen, maar tot hoever, daar konden zij geen uitspraken over doen. Al helemaal niet in combinatie met mijn andere verwondingen. Ook gedurende mijn revalidatie werd me steeds duidelijker dat niemand de ervaring had om enige voorspelling te doen over mijn verwondingen en wat er met mij gebeurd was.
Ik was er nog en dat heeft zo mogen zijn, ik had duidelijk nog iets te doen!
Er van overtuigd te zijn dat ik nog beter en sterker zou worden dan ik ooit daarvoor was en met een half jaar wel terug in het zadel zou zitten. De prestatiedrang was er nog. Binnen een halfjaar ging ik alweer op vakantie naar Egypte en exact een jaar later zat ik in mijn eentje voor het eerst weer in het openbaar vervoer en maakte ik een transfer tussen Pretoria en Nelspruit (Zuid-Afrika). Op dat moment merkte ik steeds meer hoeveel stress ik had, maar ik dacht dat ik hier wel controle op had en de stress met de nodige rust weg zou gaan. Na z’n anderhalf jaar (juni 2013) ben ik met een individuele reis (groepsreis zag ik niet zitten) met mijn tweelingbroer naar Indonesië gegaan om mijn reis te hervatten. Voor het eerst in mijn leven was ik blij om vanaf m’n vakantie weer naar huis te gaan, zodat ik het kon afsluiten.
Hoewel ik besefte dat ik veel stress ervoer had ik niet door dat ik nog steeds al die tijd op adrenaline ging en op overleven stond. 25 augustus 2013 ging voor mij het lichtje uit. Ik had geen kracht meer achter mijn stem. Wetende dat als ik een maad zou slapen het niet genoeg zou zijn en moest ik de handdoek in de ring gooien. Het lichaam wou op dat moment niet verder helen en toen kwam buiten het lichamelijke ook het het psychische gedeelte aan bod.
Inmiddels een nieuwe relatie heb ik er voor gekozen om 2 maanden later te gaan samenwonen en een maand later werd ik voor het eerst vader.
Hoe bijzonder dat allemaal was, had ik nog steeds niet het besef dat ik geen contact met mijzelf had. Ik was mijn baan, functie en salaris en daarmee mijn identiteit kwijt, ik was papa geworden en schaamde mij om thuis te zijn en geen onderdeel te zijn van de maatschappij. Ik wist niet meer wie ik was, ik was shutdown en helemaal leeg en toen kwam de posttraumatische stressstoornis (PTSS) eruit. De PTSS werd bijna nergens herkent, omdat ik geen dromen(nachtmerries) of herbelevingen had over het ongeval. Ik begreep toen nog niet dat mijn grootste trauma was om de controle over mijn lichaam en denken en daarbij mijn hele leven kwijt te zijn geraakt en niet zozeer over het ongeval zelf. Uiteindelijk kreeg ik te horen, dat niet de vraag was wanneer het weg zou gaan, maar of het weg zou gaan. Ik zat in een complete dwangneurose en was totaal de controle kwijt over mijzelf. Durfde amper de straat op en werd door alles overprikkeld. Ik kon niet meer vechten of vluchten of überhaupt op iets tijdig te reageren, ik was ontzettend bang, maar daar durfde ik niet aan toe te geven. Alles van mijzelf wat voor mij zo vertrouwd was, dat was er niet meer, ik kon niet langer van mijzelf uitgaan en ik had niets om op terug te vallen.
Toen begon het pas voor mij, het begin van een zware, maar prachtige reis.
Voor een tijd lang was mijn enige lichtpuntje, wanneer ik in bed lag en het nog donker was, want dan wist ik dat ik nog mocht slapen. Ik stond net zo moe op als dat ik naar bed ging en had geen puf om de dag door te komen.
Ik haalde alles uit de buitenwereld m mijzelf beter te voelen, dat shotje weer te krijgen om me waardig en goed te voelen en ik wist dat dit niet meer ging werken. Ik ben begonnen met mijzelf op te schonen van alles wat mij beperkte, alle woede, frustratie en vooral schuld en schaamte passeerde de revue.
Mijn grootste verrijking heeft gezeten ik wat ik ben ‘kwijtgeraakt’, niet was ik er van buiten mijzelf heb bijgekregen.
Mijn revalidatie heeft mij veel gebracht. Ik ben het reguliere medische traject doorgelopen en toen ik daar niet verder kwam ben ik deels het alternatief traject en daarna ook deels een spiritueel traject doorlopen. Van de tientallen hulpverleners in de gezondheidszorg die ik heb gezien, van revalidatiearts, huisart, orthopeden, neuroloog, bedrijfsarts, verzekeringsartsen, medische specialisten in de letselschadezaak en belastbaarheidsprofielen tot expertises, professoren, psychiaters, psychologen en vele therapeuten ga ik over de 30. Ik heb heel veel van hen geleerd. Wat ik miste was een overkoepelde organisatie die een geheel overzicht had, een holistische versie, iets wat mij zag als (ge)heel. Velen zitten allemaal op eigen eilandjes en dan wordt het weer afgeschoven, een bijna oneindige weg. Iedereen had zijn/haar eigen visie en ik voelde mij vooral niet begrepen en niet gehoord wat ontzettend frustrerend was.
Wel ben ik allen dankbaar en zijn het stuk voor stuk hele mooie bouwstenen geworden.
Waar ik vooral tegenaan liep was hoe alles gericht was op draagzamer maken, verbeteren, comfortabeler etc, maar eigenlijk niet hetgeen wat het echt oplost.
De medici, maar ook mijn eigen omgeving wisten het allemaal goed te vertellen wat ik moest doen, maar niemand die er gewoon voor mij was. Zij lieten mij zien, dat als ik er niet voor mijzelf kan zijn en mijzelf niet begrijp, dat ik niet kan verwachten dat iemand anders mij wel begrijpt. Dankbaar voor wat ze mij allemaal op hun eigen manier lieten zien.
Toen ik vader was geworden ging ik me bedenken, wat zou ik mijn kinderen nou mee willen geven en hoe kan ik de beste vader voor hen zijn. Van een achtergrond van niet goed genoeg zijn en altijd in een hokje geplaatst te worden wat ik eigenlijk niet was en wat mij erg tegen stond, kwam ik tot de conclusie dat ik in het leven alleen mijzelf kon worden en een ouder en dat de rest een aanvulling is, maar ik dat niet daadwerkelijk kan zijn. Ik dacht dat als ik ervoor kan zorgen dat mijn kinderen zichzelf zijn, dan zie ik mij als een ‘geslaagde’ vader. Toen wist ik dat ik ook mijzelf mocht leren zijn en dat ik tot de wortel moest gaan anders zou ik voor de rest van mijn leven deze vicieuze cirkel niet doorbreken en dat ik zelf de enige was die dit kon doen.
Na mijn donkere periode kwam ik in december 2015 bij een therapeute die mij ervan bewust maakte wat ik ook kon, energetisch gezien en dat ben ik ook gaan inzetten en toepassen. Toen begon ik pas voor het eerst in ruim 2 jaar weer energie op te bouwen en toen gingen mijn processen in een soort sneltreinvaart. Ik heb toen leren ‘werken’ vanuit mijn verbinding en mij steeds meer bewust te worden van wie en wat ik ben en wat ik kan. Wat ik al die tijd niet door had was, dat ik alles nog buiten mijzelf zocht, naar die ene aangedragen oplossing waardoor ik mij beter zou voelen en dat ik bij iedere hulpverlener dus mijn eigen kracht weggaf. Ik maakte mijzelf afhankelijk en daarbij legde ik de verantwoordelijkheid neer bij de ander om mij beter te maken. Ik ben mij gaan ontdoen van mijn beperkingen, angsten, overtuigingen en patronen en trauma’s. Ook heb ik mogen leren van mijzelf te gaan houden.
Ik heb leren magnetiseren ben diverse workshops gaan volgen. Onder andere: Regenesis-touch, Quantum-touch, Cranio sacraal. En ben ik ook de opleidingen Mediumschap & Transhealing therapeut, Paramedisch Mediumschap, Regressietherapeut, maar ook Medische basiskennis gedaan en Psychosociale basiskennis en de opleiding tot Touch of Matrix therapeut gaan volgen. En zo ging ik begin 40 voor het eerst in mij leven met plezier naar school.
En nu zet ik met liefde en zorg al deze ervaringen, inzichten en kwaliteiten in als Holistisch therapeut en Bewustzijnscoach. Ik krijg steeds meer mensen op mijn pad die ook via de reguliere (en vaak ook alternatieve) gezondheidszorg de antwoorden en oplossingen niet vinden. Wij beschikken zelf allemaal over de informatie die voor ons van belang is om onze klachten, ziekten en kwalen op te lossen. En nu als therapeut draag ik graag uit mensen er van bewust te mogen maken dat zijzelf hun eigen beste therapeut zijn. Hoe fijn zou dat zijn als we bewust kunnen/mogen worden dat wijzelf beschikken over alle nodige informatie, herstellende en oplossende vermogens?
Dankbaar voor Jane, mijn ex-partner en moeder van onze kinderen voor wat ze met mij heeft doorstaan en mij heeft laten zien en alles en iedereen op mijn pad wat mij heeft laten beleven waar ik vandaag de dag ben…
And so…. My journey continues….
Neem gerust contact met mij op als u of iemand in uw omgeving advies wenst.
Ik ben u graag van dienst!
